á pata coxa...pois sí, esa é a tese.Mentres xogan con liberdade, tempo abondo, nun entorno relaxado e seguro (físico e psicolóxico), con materiais e espazos axeitados, e un acompañamento respectuoso, os nenos e as nenas preparan o cerebro (cablean, din as neurociencias as sinapsin entre as neuronas se mltiplican) e o resto do seu ser para as aprendizaxes abstractas e estruturadas que o sistema escolar tenlles preparadas. Non hai mellor cousa que poidamos facer por eles na etapa infantil que permitirlles a súa actividade propia, o xogo, confiando en que os seus impulsos naturais levarannos á conquerir as habilidades propias da súa idade. Agora sí, si poñemos as nosas espectativas mais altas do que corresponde entón non dan o nivel, hai que presionar, hai que lle facer ver que non cumple o que agardamos, hai que frustralo, hai que aburrilo, hai que desencantalo, hai que forzalo, é moi inxusto, o fallo non é da crianza, é da nosa espectativa, que está fora de lugar.
Observo nalgun entornos como se espera das crianzas unha alta competencia en habilidades académicas, mentres que se lles impide, con sobreaxuda e sobreprotección, ser autónomo nas actividades cotiáns, da vida diaria. Propoño ás familias preocupadas polas perspectivas escolares dos seus fillos/as de infantil que confíen neles e lles ofrezan o mellor entorno para medra sans, e, reflexionen sobre conceptos como autonomía, responsabilidade, honestidade, atención e respecto como bases importantes para o desenvolvemento humano.
Ningún comentario:
Publicar un comentario