Os carballiños prenderon, bueno, todos menos un que haberà que observar. Por momentos imaxno ir cada ano a ver como medran, coñecer cada vez algo mais sobre as prantas, as arbores, o carballo, àrbore emblemática pra nòs, galegos e galegas, emocionarnos cos cambios nas estaciòns...bueno, imaxinar e soñar è un pracer en sì mesmo.
Pero a sorpresa foi outra! Vese que sorprendemeos a Moura a peitearse na fonte e fuxìu deixando o peite, o espello e un pendiente (a pesar de que a nosa algarabìa sìntese a distancia e os paxarìños houberon de advertirlle da nosa chegada)... a discusiòn foi dura, collemos as sùas cousas e levàmolas para o cole (asì ela terà que vir buscalas e nos darà unha visita), ou deixàmolas estar, ois non son nosas ( a tì gustarìache que entrara un lad`ron na tùa casa e te levara os xoguetes?).Eu tiña planeado levar todo para o cole, pero è que non contara coa pepita grilla da clase asì que non habìa remedio, a profe è a garante da calidade moral das noss acciòns asì que ahì deixamos todo, coa esperanza de que Moura nai, agradecida teña un detalle con nos...
Ningún comentario:
Publicar un comentario