Escola Comunitaria

Gustoume cando definiron así á Escola de Taboexa, pois despois de anos de coñecer (en máis ou menos  profundidade) outras corrientes pedagóxicas non acababa de sentirme totalmente cómoda  en ningunha etiqueta. 

Por cerca que me sentira de algunha máis innovadora e respectuosa coa infancia, sempre me faltou o enfoque social e comunitario, o que entende a escola como un ente político activo que, dende o seu posto privilexiado debe puxar por unha sociedade xusta e

Montescola

 Con Xuño chega a a calor e chega tamén a mais importante misión da Escola da Rata: topar a Mouri. Xa ten fuxido do cole outras veces pero daquela  bastaba subir ao Coto Morgallón ou ao Coto da Escola para dar con ela- Desta volta algo nos dícía, que intuición,  que non ía ser tan fácil, e en efecto, foron 6 días completos no monte (non pisamos a escola para nada) os que pasamos na súa procura.

Cada día, despois da roda e do saúdo ao sol,

a visita dos ex

En Taboexa sí que nos gusta encontrarnos cos ex, e por iso, dende principio de curso propíciase este encontro. Non puidemos facelo o curso pasado nen o anterior, pero desta vez desquitámonos, así, a mediados de maio elaboramos as invitacións e fixémolas chegar as convidados/as: o luns 16 de Maio, cando moitos centros escolares fixeron ponte, abrimos a Esola de Taboexa e convidamos ao exalumnado. 

A miña sorte é que algúnhas crianzas aceptaron vir ao cole o seu día de descanso. Asi, tivemos con nós nenos e nenas que nos deixaran hai 1, 3, 5...anos. Eu vía a ilusión nos seus ollos e o goce de traer ao presente aquelas doces vivencias que xa espertan morriña en tan pequenas persoíñas. Ocuparon de novo o que foi (e será sempre) o seu espacio, disfrutando de novo dos mesmo xogos (as construcións, abalorios, o bingo....) e despois do tempo libre no patio cantamos aquelas

Anxo Moure, ou a dozura do Río Miño

 Chegou na súa ciclobiblioteca cargada de historias, sen  máscaras, falando de tú a tú ás crianzas, con cercanía máis ´tamén con escrupuloso respecto. O seu saber facer e a verdade que destila a súa "actuación", atrapaba sen estridencias a atención das crianzas.  Trouxo moitas historias que destilan amor pola natureza e ánimo optimista, e trouxo, como non, as lembranzas do Alto Río Miño e as súas raíñas máxicas, as Xacias,  trouxo, como xa digo, verdade, emoción e compromiso coa infancia,coa natureza e coa convivencia. Marchou de volta para Lugo deixando no ar un arrrecendo