no tempo elástico agroman as árbores en Taboexa

A pandemia  deixa ao seu paso dor e sufrimento, non se obvia ese aspecto, faltaría máis, non son unha inxenua, pero o confinamento da pasada primaveira deixou tamén grandes oportunidades para vivir o tempo dun xeito xa case esquecido na nosa sociedade occidental, sí, a do benestar...o confinamento da pasada primaveira forzounos a parar o activismo absurdo e descontrolado e a descubrir no fondo do silencio e a calma, un pouquiño máis, a nos mesmos.

Así que, todos os venres da era confinada eu, a

desafíos extremos

O ano pasado era Area a poñer o calcetín no pé e este ano é David introducindo a súa roupa mollada de pis nunha bolsa de plástico para levar a casa a lavar. As dificultades que ten que encarar son moitas, só nos facemos unha idea cando o observamos. Cando contemos o impulso de facer as cousas  polas crianzasl e permanecemos canda éles observando, sen ansiedade e con amor, aprendemos todos. Aprende él e aprendo eu. nun par de minutos, unha gran lección para ambolosdous, o día está gañado, a xogar.

Porqué non facelo por él sendo a tarea tan árdua?

Por impulsar a súa autonomía?, Evidentemente o esforzo de non ofrecer demasiada axuda estimula a súa competencia, e tamén a consciencia dela, polo tanto, ganancia extra: Autoestima, mira profe, yo solito! Pero esta vez a contemplación da batalla responde máis ben a

qué debe facer a escola infantil polas crianzas?

En medio do caos, a confusión, a apatía e a desesperanza, hai un espazo cheo de luz en Taboexa, ali unha manchea de pícaras transitan polo tempo escolar coa alegría que lles é natural. Como non pode ser doutro xeito achéganse canto queren
aos seus compañeiros (evoco a imaxe dos cachorros de león a brincar rodando polo monte abaixo) e comparten material e xogos. Así, a través da relación co medio -e isto abrangue cousas e persoas-  e impulsadas pola súa programación innata, coa ferramenta mental e corporal da que foron dotados,  é como constrúen a súa sique e o seu mundo físico, emocional e cognitivo. Non hai atallos.  Veñen á escola nomeadamente para iso,