O Señor Apalpador chegou ao noso terruño dende o Courel!

Un orgullo para esta profesora compartir un rato co señor Apalpador Anxo Moure e o seu axudante Servando Barreiro, traballadores incansables e xenerosos para a cultura galega e o avance da nosas sociedade!
Moito antes deque a sociedade de consumo importase dos paìses nòrdicos a figura de Papà Noel, en Galicia xa habitaba a figura mìtica do apalpador.
O apalpador è un home de barba rubia, un vello xigante que vive nas devesas das altas montañas
facendo carbòn para escorrentar o frìo do
inverno.

queixo de leite de cabra ou queixo de Poldo!

Cando Mouri fuxìu (outra vez) do cole para ir a ver às sùas amigas, as cabriñas de Santi, non imaxinaba a aventura que nos etaba a por diante, porque a sùa escapada nos trouxo de agasallo unha excursiòn a casa de Santi, unha comida campestre no Coto de Santa Crtistina, e aprender a elaborar quixo co leite das cabras!, Vìu Poldo, de  "A Cabuxa da Lagoa", Mondariz e aprendeunos a facer uns poucos de queixos que se non estaban tan ricos, servìronnos para facer unha chea de celebraciòns e facer amigos!

Unha vivencia completa, ligada à natureza à vida real, e inda por riba, à familia do noso alumnado, unha actividade redonda con un gran aproveitamento en canto à motivaciòn e cohesiòn do grupo e tamèn en cuanto a coñecementos...

Soño con que estas crianzas seguen a facer este tipo de actividades na sùa vida escolar futura, e aproveitar o gran potencial didàctico das mesmas.

adornos de nadal

 É verdade que a Escola Pùblica è e debe ser laica e non inclinarse por ningunha relixiòn pero non podemos ignorar o contexto social no que vivimos e por iso cedemos à tentaciòn de engalanar o noso centro cos adornos tìpicos de Nadal, e, se nos axudan a mamás e pasamos unha mañán especial da sùa man  pois moito mellor, o noso cole se viste de festa para despedir o 2016 e reciir o 2017 con desexos de amor e paz para todas!

cogomelos en Taboexa

Santi è un experto en cogomelos, bueno, en realidade è experto en observar cousas moipequenas na natureza, a sùa nai tamèn, mònica vìu ao cole e mostrounos cogomelos moi extraños algùns e outros que estàn ao noso redor, despertaron o asombro do grupo, despois fomos ao monte, nas fragas disfrutamos do ar puro, da luz entre os carballos e as casas en ruinas que nos evocan aos adultos a unha nostalxia do pasado vivo nas aldeas e às crianzas...què pensan as crianzas cando se paran diante das ruinas da casa dos Mouros, è posible quelles evoque mundos de misterio, de fantasìa de fadas e trasnos' pode ser, què saberemos nòs das forzas da natureza e da natureza da mente infantil, màxica, poderosa...pero sì sabemos e comprbamos que quedan sombrados mirando hacia as ruinas, pensando, sentindo...
Hoxe se cadra non todos aprenderon un nome de cogomelo, pero de seguro todos voltamos a casa cunha lecciòn: a natureza agocha para quen saiba mirar, alimento valioso para o corpo e para a alma!

enrrugas

 Achegar as crianzas às persoas maiores...unha idea que gusta cando a comento coas familias, todos concordamos en que è unha cousa boa que compartan cos maiores que se deixen acariñar por eles , hai que facelo con coidado, despacio, respetanritmos e distancias...os peques pòdense sentir violentados ante a cercanìa de descoñecidos con fìsicos deteriorados polos anos e as dolencìas, aspectos cos que non todos estàn familiarizados neste mundo acutal onde se sobrevalora a xuventude e se agocha a

Os patucos inundan de cores a Escoal de Taboexa

Os nosos amigos Angel e Miriam, da Casa Rural Uma (http://www.casauma.es/),  fixèrnnos un agasallo moito mais grande do que eles crìan...
Os alegres e quentiños patucos amorosamente ganchilllados trouxeron o empurròn que faltaba ao proxecto de quitar os zapatos no cole, vella idea da mestra que non se decidìa a implementar, a pesar de coñecer os beneficios de andar descalzos...ai! os hàbitos como se aferran...
E algo màis trouxeron, un soplo de vento fresco e colorido coma eles que nos convidou a desperezarnos, estabamos sumidos nun sopor
froito do desànimo  destes tempos difìciles.

educar en el asombro

 Este libro caeu nas miñas mans un dìa de sorte e quero compartilo con vos, fala do asombro (e outras cousas importatnes), iso que vemos brilar nos ollos dos peques cando quedan ensimismados observando algo, deixàndose sorprender pola realidade, esa alegrìa que lles inunda e comparten con nós cando descubren algo, cando aprenden algo, cando sinten que comprenden o mundo e que son competentes...eles veñen dun mundo que nos xa esquecimos e estrean este coa mellor das disposiciòns posibles, cada descubrimento e motivo de goce e nòs somos testigos diso, ese deleite, esa alegrìa de aprender, ese asombro è unha delicada xoia que nòs debemos tratar de preservar, porque è o motor do coñecemento e a maduraciòn integral das nosas crianzas. Està à vosa disposiciòn no Cole