Aproveitar esa paixòn por aprendelo todo, estar atentos e agardar o momento en que lle toque o turno às letras (que non son mais importantes na idade infantil que calquera outro contido: a terra, ordear cousas, atar, cortar, modelar, apilar pezas, construir, observar fotos, xogar às mamás...) e presentar, propoñer unha actividade ou varias entre as que estea ESA que lle resulta atractiva, interesante, ùtil e que represente un desafìo à sùa avidez intelectual e ao seu desexo por ser competentes, isto è, que incida na ZONA DE DESENVOLVEMENTO PRÒXIMO, concepto acuñado por Vigostky (xunto con Piaget dos mais renonbrados teòricos da psicoloxìa) e que
fai referencia a un grado de dificultade que se situa entre o que unha persoa xa sabe facer, e o que pode chegar a facer con axuda. E se a axuda ven de parte dun compañeiro/a, moitìsimo mellor, pois como mostra a neurociencia, a mellor forma de aprender algo non è facelo (mellor que ver como se fai ou escoitar a explicaciòn) senon aprender a outro, pois cando verbalizamos a nosa teorìa poñèmonos diane das posibles incoherencias da mesma e obrigàmonos a axustala. Por outro lado a mestra queda libre para outros meneteres e...algo mais, algo moi bò sucede cando dous iguais se axudan, aparte de aprender ambos, algo pasa na relaciòn afectiva
entre eles que os vincula, asì se afianza o grupo...e
asì a mestra segue observando discretamente e dispoñendo o ambiente para aprendizaxe eo bienestar. Iso è o que se intenta, alo menos
Ningún comentario:
Publicar un comentario