desafíos invisibles

Tirei a foto porque fun consciente do momento, consciente do que estaba a acontecer detrás da operación aparentemente sinxela. En realidade hai moitos asi: son esceas que, reflexión mediante, alcanzan unha beleza e un significado que quero plasmar nunha foto. Pero non sempre está a cámara preto, otras veces non quero deixar de mirar e degustar e sacrifico a foto. Son momentos que enternecen e me fan baixar á terra. As novas alumnas adoitan ofreceren moitos deses, ( cando tratan de calzarse ou descalzarse, vestirse, abotoar o mandilón...) que parece que me estean a dicir, "pero profe, non te decatas do esforzo que supón para mín iso que tí me indicas con tanta lixeireza, como se o puidera facer automáticamente, como facedes vos, os maiores?

reencontros

Hoxe chove a cachón. É raro porque eu me dispuña a escribir a primeira reseña do curso neste altofalante das miñas inquedanzas que é o blog, cun espìritu postvacacional onde se mesturaba a señardade polo verán que despedimos con preguiza,  e a ilusión que agroma ao ver cariñas ilusionadas coa volta ao cole. Naqueles días aínda quecía o sol e o corpo tiraba hacia a praia e o río e non hacia o cole, era raro tamén.

E nun mes todo mudou, o tempo atmosférico e a miña mente, que xa mira hacia o cole con ilusión e plans a estrenar, e repaso as fotos e resulta que