a mellor excursión posible

O venres pasado o cole de Rubiós convidounos a acompañalos á súa excursión. O plan era ir apañar as mazorcas ao campo e levalas a moer ao muíño, Excitante! cómo resistirse?, tiña todas as condicións para ser a excursión perfecta, e así foi:

Ir camiñando. A pesar de que esta premisa deixa fora destinos afastados altamente interesantes, hai que dicir que as excursións á contorna próxima comportan un grao mínimo de estres organizativo (menos estrés = máis disfrute), polo demáis andar os carreiros da aldea é unha alegría, o feito de camiñar en grupo e tan enriquecedor coas crianzas que topan obxectos de interés a cada paso: un becho, unha pranta, lixo deitado, ai! aquela sola do zapato, canto deu de sí para imaxinar! pasear entre a veigas e as casas e un derroche de estímulos sans para a nsoa cativada. Coñecer e valorar a contorna é obxectivo educativo, nas excursións a pé conquires ese obxectivo sen facer nada, só camiñar e deixarse levar pola enerxía infantil, que tan ben marca o camiño.

parecía un luns calquera

Luns 11 da mañá, a profe manda recoller e entón comeza un ruxe ruxe na aula de crianzas arrombando os recunchos, a medida que van aviando a aula, pasan a lavar as mans, despois cambian as pantuflas polos zapatos, collen a mochila coa merenda e saen confiados ao patio para merendar na mesa de fora. Todo coa mínima participación da profe, lembrade a Montessori: calquera axuda innecesaria é un obstáculo para o seu desenvolvemento. É unha rutina diaria e a escola aspira a que vaian construíndo pouco a pouco autonomía nas actividades diarias relacionadas co aotocoiado,  a convivencia e o trabaallo escolar. É a autonomía que se transformará pouco a pouco na planificación da súa actividade tanto práctica, laboral, intelectual...Todo ben, van chegando á mesa aos poucos,  ao fin,