parecía un luns calquera

Luns 11 da mañá, a profe manda recoller e entón comeza un ruxe ruxe na aula de crianzas arrombando os recunchos, a medida que van aviando a aula, pasan a lavar as mans, despois cambian as pantuflas polos zapatos, collen a mochila coa merenda e saen confiados ao patio para merendar na mesa de fora. Todo coa mínima participación da profe, lembrade a Montessori: calquera axuda innecesaria é un obstáculo para o seu desenvolvemento. É unha rutina diaria e a escola aspira a que vaian construíndo pouco a pouco autonomía nas actividades diarias relacionadas co aotocoiado,  a convivencia e o trabaallo escolar. É a autonomía que se transformará pouco a pouco na planificación da súa actividade tanto práctica, laboral, intelectual...Todo ben, van chegando á mesa aos poucos,  ao fin, recoller, lavar as mans, cambiar o calzado.... require tempos diferentes para cada persoa, e, como se trata de respectar os ritmos individuais e favorecer un clima de confianza (eu confío nelas e eles síntense confiadas na escola) o resultado é unha incorporación gradual á mesa da merenda. O mesmo acontece cando rematan de merendar, non todos rematan ao mesmo tempo: cada quen come ao seu ritmo e non todos comen a mesma cantidade de comida nen os mesmos alimentos, non é o mesmo comer un iogurt que un bocata. A profe está presente tratando de que a merenda sexa tamén un momento e un espazo de encontro por tanto pode darse o caso de que o primeiro que remata teña que agrdar a que acabe un ou dous compañeiros máis. Pode facelo abrindo noces, cacahuetes ou avelás para os demáis. Acción con múltiples aproveitamentos pedagoxicos tamén, por certo.....pero o tema non é este.

O que quero expoñer aquí e por tanto convidar á correspndente reflexión, é o que aconteceu este luns. Precisei contextualizar a escea explicando que non é a profe a primeria que chega ámesa damerenda no patio, anque a partir de agora igual ten que sair a "pasar revista". Esete luns, arredor das 11 da mañá no medio da rutina que estaba relatando  un rapaciño entrou na aula dende o patio todo alporizado polo que topou na mesa da merenda: unha botella de sidra rota. Ben, qué importancia ten isto? que un neno/a se pode cortar?, que teña dor, que se asuste, que a profe se sinta mal por non telo evitado, que unha nai lle reprenda por non coidar ben do seu fillo?, en principio estas consecuencias son improbables porque os nenos e as nenas xeralmente son coidadosos e saben que un cristal roto entraña un perigo e obran en consecuencia. Tamén porque teño a sorte de teru unhas familias comprensivas coa miña labor. E digo máis, no caso de que un meniño se cortara (de xeito leve) sería unha oportunidade de aprendizaxe canto ao autocoidado e a prudencia...

Pero non, o que molesta non foi a escea imaxinaria  do sangue esvarando pola manciña infantil, o que molesta e a falta de sensibilidade, de educación e de respeto de unha persoa que estivo disfrutando do espazo escolar,  preparado con moito coidado e cariño para o disfrute do alumnado e tamén, por qué non, de toda a comunidade , pois celebramos o feito de compartilo, só porque esa persoa tivo preguiza de retirar o lixo. Qué irresponsabilidade a da persoa (madura abondo para beber sidra) que sabendo que esa mesa é un espazo de uso de crianzas de 3 anos deixa unha botella rota encima.

Non é para tanto dirá algún, todos fomos novos e inconscientes, esta profe protesta por todo... bueno, pode ser, o caso é que non é a primeira vez que aparece lixo no cole, bolsas das chuches, latas de refresco baleiras...e cousas máis noxentas tamén, non moitas veces, menos mal. Entón, da carraxe porque hai problemas no mundo que non nos sentimos quén de arreglar, quen dera poder parar as guerras, verdade? pero as pequenos xestos sinxelos que sí podemos facer para mellorar a convivencia diaria aquí no noso terruño? (deixar un espazo do que te estás beneficiando, cando menos, como estaba), eses sí que os podemos facer. Se non os facemos, con qué autoridade criticamos aos políticos?

Non sei a quen dirixo este sermón, vouno soltar ao vento a ver se topa unha orella compasiva que o aproveite. En todo caso benvidas de corazón as persoas que disfrutan do patio*. Para a escola é un feliz cometido o de ser útil á comunidade.

* A principio de curso tamen topamos algunha desfeita na Fonte da Moura (Fonte da Cabreira). Alguén rompeu o banco de madeira que, repito, con todo cariño foi construido polos pais do alumando do cole. Vale a vida que por cada irresponsable hai unha alma xenerosa que o reparou sen eu saber a súa identidade. A do malandro descoñézoa (mellor), a do benfeitor, téño as miñas hipóteses, aquí solto tamén ao vento a miña gratitude.