Miras a foto e pensas, ah,
comen avelás no almorzo, que simpáticos!, mais, detras desa primeira mirada hai
un mundo de significados que, paseniño abrindo paso a outros, si, mais
importantes e fachendosos, pero xa nunca coa alma grande destes pequenos
xestos, desta primeira infancia libre e máxica, alicerce da súa personalidade.
As avelás foron un agasallo de
amigos, veciños anónimos que son tocados
pola simpatía auténtica destas pequenas criaturas.
O abridor das avelás víu de
Portugal, non foi doado topar un artefacto para abritr avelás que
fora manexable polas súas maciñas.
fora manexable polas súas maciñas.
E abrindo avelás para uns e
outros van rematando un par deles mais, abondo para poder saír ao patio sen
min, máis o aproveitamento foi moito mais aló da súa razón superficial (facer
tempo), pois este meniño/a en cuestión (ou varios, as veces o feito de abrir
avelás para todas, entre bromas e risas pasa a ser mais entretido que o patio
mesmo) estivo medrando en autoestima, estivo practicando o control muscular da
man (preescritura), estivo practicando a acción servicio (solidariedade,
comprensión, amizade); e todo o grupo practicamos o comer avelás (nova
sensacións de textura e gustativa,
exercicio dos organos fonadores,
e hábito alimenticio positivo para todas), e practicamos regras de
cortesía (gracias, de nada, cara de empanada ja ja).
Iago xa ten 5 anos e xa sabe
partir noces, hacia él miran os demais.
O traballo que fan Roi e Nico
é comelas, pois ao principio non lles resultaban atractivas, pero, como
rexeitar un xesto amable do compañeiro/a?. Axiña serán quen de partir avelás
para outros, que fachenda!
Non hai unha ficha feita deste
traballo, pero si un paso adiante importante porque, como dicía o principiño, o
esencial e invisible para os ollos.
E marchamos ao patio a xogar,
contentas e satisfeitas
Ningún comentario:
Publicar un comentario