A miña sorte é que algúnhas crianzas aceptaron vir ao cole o seu día de descanso. Asi, tivemos con nós nenos e nenas que nos deixaran hai 1, 3, 5...anos. Eu vía a ilusión nos seus ollos e o goce de traer ao presente aquelas doces vivencias que xa espertan morriña en tan pequenas persoíñas. Ocuparon de novo o que foi (e será sempre) o seu espacio, disfrutando de novo dos mesmo xogos (as construcións, abalorios, o bingo....) e despois do tempo libre no patio cantamos aquelas
alegres e inocentes cancións que eles abandonaron hai anos e eu repito curso tras curso.As súas voces e as súas caras ledas deron un pulo marabilloso á miña gorxa e sentín naqueles sons do luns 16 de Maio todo o sentido da miña labor como mestra. E topei tamén nese intre o sentido a quedar eu sen a ponte que outros disfrutaron. Pois sí.
Ningún comentario:
Publicar un comentario