Casta Diva

Faltaban uns anos para que Xesucristo chegara para organizar o noso calendario, cando, cunha pola de acivro como ofrenda, a druida Norma suplica á Diosa Lúa,  paz para as comunidades en conflito: As Galias e os Romanos invasores, pois ela está namorada dun guerreiro romano e teme pola súa vida.

Parece que resoa na miña mente a historia da Moura por aquí polos montes de Taboexa...tería tamèn a nosa Moura un guerreiro namorado?

Mamás e papás, familias e amigos da Escola de Taboexa, é para nós unha grande honra convidarvos a disfrutar de Dania Diva, soprano que nos emocionará coa peza Casta Diva (Norma de Bellini), sí, en Taboexa, nunha escola infantil escoitaremos ópera, porque para os mais pequenos, o mais grande!

O monte nace na escola

 ...ou a escola nace no monte....tanto ten,o que sí sabemos de certo é que facemos parte da Natureza malia que ás veces estamos tentados a pensar que a humanidade é tan competente e tan avanzada, que poderíamos vivir sen ela, entón agroman as modernas doenzas...déficit de atención, estress, depresión, obesidade, avitaminose...xa aplicadas ás crianzas, tristemente.

A vinculación das crianzas coa natureza é notoria, nela,cada persoa atopa o estímulo exacto para a súa necesidade, podes correr ou descansar, subir a unha pedra grande ou pequena,xogar cun pau ou coa auga, observar asmaravillas de animais e prantas ou a do ceo , regresamos ao cole sempre,despois dos nosos paseos polo monte,mais contentos, e mais calmados.

Este ano, o grupo de voluntariado de As Neves colabora con nós nesta vocación de mirar hacia o monte que ten a Escola de
Taboexa e nos está axudando a adecentar a área da Fonte da
Moura (onde lea peiteo os cabelos con peite de Ouro e deixa mensaxes para as crianzas) para facer

o interminable encanto da liña recta

 ...e o seu  inevitable e gozoso final: a destrucion feliz da obra propia obra feita porque sí, porque me peta e me da a gana, e sen sabelo ninguén estou a practicar nocións de xeometría euclidiana, así como

Vai pasando o Outono

Vai pasando Outono por Taboexa e vai espallando sensacións por todas nós,sensacións sabedoiras de castañas asadas, de sopa de cabaza, de biscoito millo, de infusión de menta e galletas de espelta, sensacións extrañas de ir coñecendo de a pouco cómo é a vida escolar, e cómo nos imos sentido maiores e pequechos nela, sensacións de comodidade e confianza cando todos e todas imos topando o noso espazo onde sentirnos libres de ser , de facer ou non, de dicir ou non, pero de ser o que un é.

Xuntas por San Mateo

Estaba previsto que a Escola de San Mateo engrosara discretamente a lista das 10  escolas unitarias que pecharon este curso, e das case 200 que levan pechado nestes últimos 10 anos, pero os burócratas ignorantes,  imbéciles e escuros foron torpes ao prometer á lixeira e ao minusvalorar o tesón da que tiña sentada en fronte: A Comunidade escolar de San Mateo, arroupada pola veciñanza, a cidadanía e, a Administración Local. Non contaban cun grupo de pais e nais firme e decidido a pelexar por unha atención escolar de calidade para as súas crianzas. Porque sí, porque a merecen, porque a pagamos cos nosos impostos, porque só as escolas de cercanía ofrecen a atención adecuada ás crianzas máis pequenas, porque non é certo que sexan mais caras que os centros masificados,

hai hoxe un ano...

Xa o sol deu unha volta arredor de nós dende aquela noite de susto bermello. Mesmo así nos nosos xogos o monte sege a arder unha e outra vez, arden as casas e o cole, arde o planeta enteiro e no mesmo minuto apagamos todo; os lumes mundiais quedan controlados, sofocados e apagados con solo nós dicilo con palabras, que para iso aprendimos dos brigadistas, da motobomba e do helicóptero de extinción.

E así xogando un día tras outro exorcizamos os monstros bermellos, e cun bico agarimoso  durmimos tranquilas porque non vai a arder de novo, pero ao día seguinte xogamos de novo a

A incorporación da crianza ao mundo escolar. O periodo de adaptación

que roda mais grande temos este curso!

Se consideramos o momento de inicio da vida escolar como o principio dun proceso que durará, na meirande parte dos casos 13 anos como mínimo, aceptaríamos de bo grado poñer unha esmerada atención na organización, deseño e acompañamento do mesmo. O inicio da vida escolar marca o fin e o principio de etapas na vida dunha persoa.

Un gran emprendemento para un ser pequeno. A meniña que compartía todo ou case todo o seu tempo coa familia nunha posición de protagonismo pasa a formar parte dun contexto social onde os seus pais e familiares non participan de forma protagonista. O meniño aceptar soltar a man da nai e quedar nun espazo novo con persoas descoñecidas, comeza a construir a súa vída “independente” do papá e a mamá á construir relacións en termos de

Na procura da Moura ou como superar atrancos e acadar as nosas metas

No xogo da Oca, como na vida, avanzamos cara as nosas metas con determinación e alegría, agradecendo as axudas e superando con afouteza os atrancos, asi entón imos na procura da Moura, ela está na súa cova agardando para compartir o seu tesouro con nós, as curuxas do faiado vannos axudar, saímos do cole e refrescámonos na fonte da Moura, paseamos por diferentes espazos da nosa contorna: O barrio do Mouro, Os Muíños da Cabreira, O Coto Morgallón…Os animais do monte axúdannos tamèn, protéxennos e acompáñannos. Cando topamos un petroglifo, bravo! pois saltamos dun a outro (sen pisalos), pero cando topamos un achado do Castro, ohhh!, quedamos un turno sen tirar, pois hai que ir levalo ao Museo. Entramos no túnel e saímos polo pozo e viceversa. Pasamos polo Lugar do Mouro, polo Castro de Altamira, …coidado!, se pranta lume o monte teremos que comezar de novo!...Topamos o tesouro, estamos cerca, Moura agarda por nós con aloumiños e agasallos para todas, para todas as crianzas, as súas amigas!

Resolto o caso dos monecos desaparecidos

O alumnado da EEI Taboexa leva varias semanas na procura dos seus compañeiros de trapo e madeira: Mouri, a filla da moura, o Gato Pelao, o Adrián e Pepón desapareceron da Escola supostamente vítimas do rato da Moura. Ésta mostra a súa ira por non ter recuperado a Mercurio, achado prehistórico custodiado no Museo de Pontevedra. As crianzas visitaron o Museo coa misión de recupaerar a Mercurio para a súa lexítima dona, mais non foi posible polas sofisticadas medidas de seguridad do mesmo. Ao seguinte día da visita ao Museo os monecos e Mouri non estaba na Escola e sí habia unha nota
da Moura propondo unha serie de condicións para a

O valor trascendental dunha manchea de avelás-

Miras a foto e pensas, ah, comen avelás no almorzo, que simpáticos!, mais, detras desa primeira mirada hai un mundo de significados que, paseniño abrindo paso a outros, si, mais importantes e fachendosos, pero xa nunca coa alma grande destes pequenos xestos, desta primeira infancia libre e máxica, alicerce da súa personalidade.

As avelás foron un agasallo de amigos, veciños  anónimos que son tocados pola simpatía auténtica destas pequenas criaturas.

O abridor das avelás víu de Portugal, non foi doado topar un artefacto para abritr avelás que

Ben ou mal?

Ël mòstrase satisfeito, còmo romper esa sensaciòn que serve e servirà de plataforma para novos intentos?, se él pensa que o fixo ben terà azos para volver facelo e intentar xestas mais difìciles e arriscadas, e, entre intento e intento serà quen de identificar e  utilizar o criterio que a profe lle mencionou e que el non comprendei,non a causa deningunha deficiencia na sùa mente, mesmo pode ser que a profe non se soubera explicar ou use tèrmos e configuraciòns lingüisticas que él aìnda non domina, por causas naturais derivadas do seu, natural, estadio evolutivo.

Matemàticas ao redor de nós.

Alguen pensaba que os pequechos non poden dividir? Poden, a semana pasada Roi trouxo unha bolsa de mandarinas, alegrìa na Escola, son moitas...cantas cres que pode haber (estimar,facer hipòteses), Axudádesme a contalas? (contar), . Cántas poderemos comer cada un? (dividir-repartir), inda sobran.

Imos de excursiòn, Mouri fuxìu e imos na sùa procura, levamos asmandarinas para merendar e compartir con ela. Non està, mais a pena èpouca, gùstanos tanto estar no monte que disfrutamos arreo na fonte e nos camiños, comemos

Maxinando escolas

A semana pasada por un momento tiven que considerar a posibilidade de dar unha palestra sobre còmo imaxino eu a escola do Seculo XXI, o primeiro que me preguntei foi què se me pedìa exactamente….a Escola que creo que vai exisitir, ou a que me gustarìa que existise, pois o meu pesimismo enrocado (pero activo e proactivo) alonxan unha da outra diametralmente. Mellor serìa falar da que eu anhelo para as crianzas pois non imos caer na conmiseraciòn inùtil.

Pois eu imaxino unha escola que respete e que confìe, e pouco mais; como son de ciencias o

Portas abertas curso 2018/2019

E despois doutra volta paseniño ao redor do Sol, a caròn dos piscos e as curuxas, medrando á par dos carballos e as margaridas, na Escola Pùblica de Taboexa abrimos novamente às portas para dar a coñecer o noso proxecto cara ao curso vindeiro para as crianzas de 3 a 6 anos: Acompañamento e guìa respectuosa no máxico camiño de crecemento persoal dos meniños e meniñas.
Ven coñecernos! 
Estamos en As Neves, Pontevedra.
O prazo de inscriciòn abrangue do 1 ao 15 de Marzo, concerta unha cita no 618849998 e estaremos encantadas de recibirte e compartir.
https://www.youtube.com/watch?v=SAAblWR0bKg&feature=youtu.be

Rosaura e as peras-ourizo

Era unha vez unha muller-nena que se chamaba Isabel Blanco inventora de versos e palabras que sobrevoan flotando nas Brètemas ponteareanas, deixando agarimos e verdades par quen precise delas, que somos todas. E era outra vez a sùa amiga muller-nena Rosaura que hoxe tivo a ben visitarnos e traernos receitas e alegrìas, a máis das que de por sì xa temos no cole de Taboexa.
E Érase que se era uns nenos e nenas que hoxe
disfrutaron coa arte culinaria de Rosaura e os

Imbolc ou o anuncio da primavera

Os dìas estan frìos aìnda, mesmo asì xa se adiviña que a primavera està agazapada presta a estralar en forma de cores e calores e sentìmos a sùa forza xa por adiantado, desperezámonos e abrimos os ollos despois do escuro inverno e decatàmonos de tantos cambios, de socato todo no cole vai sò, todos evoluimos aun ritmo comun, empastando as nosas enerxìas nunha sinerxia creadora, e doume conta de que aquel meniño que apenas falaba agora è un lingoreteiro anque non lle entendamos a metade da sùa leria, e aquel outro que non querìa ser maior porque iso conlevaba certos desafìos para os que non se