as voltas ao sol ou a celebración do cotiá

Ese día foi especial para él, coñecimos os seus seres queridos e as historietas que traían as fotos, as compañeiras axudáronlle a facer o seu cadro, recortaron, pegaron, pintaron, que linda estaba a quedar a súa obra de arte, todos comimos do biscoito, ata gato pelao disfrutou do día. 

O máis bonito é que ese día foi especial para él pero tamén foi especial para todas as persoas (e o gato) que alí compartimos a ilusión polo aniversario dun compañeiro e a alegría do traballo en equipa. 

Outra volta ao sol, con canción,con cadro, con fogueira, como cada un o sinta e segun estea ese día a enerxía do grupo, aprender a deixarse levar e fluir, iso aprendo eu deles, e eles de min?as letras, unhas nocións de expresión plástica (poucas) e normas de urbanidade. 

Definitivamente saio gañando

seguimos co ritmo tranquilo

Non se me alarmen, esta escola segue a saborear e a defender o ritmo tranquilo do cotián, do rutinario de ese tempo-espazo no que fluimos con seguridade e sen máis restricións que as obligadas pola convivencia. Seguimos co tempo de recunchos, co traballiño de formiga dos maiores, coas horas de patio onde calquera xogo pode ser posible, coa hora do conto, coas nosos almorzos compartidos (si, almorzos, non merendas,a ver se me corrixo este ano, que sen tempo non era...). E claro coa nosa subida semanal á Fonte da Moura, chégalle ben de actividade, a ver se nos imos exceder...estaremos atentas, non quero caír no activismo, estes pequechos  non o precisan, teñen moitas iniciativas

o helicóptero

Visitar o helicóptero ten máximo interés para as crianzas, ver de cerca e montar naquela nave que nos veráns de incendios, por desgracia, vemos voar co bambi colgando, salpicando auga,  hoxe a poden tocar e mesmo subir nela. Tamén tiveron oportunidade de tocar as mangueiras do camión bomba, coñecer de perto aos que apagan os incendios dos nosos montes, un pouco de realidade, máis nada. Alá en Queimadelos todo o persoal esmerouse por que as crianzas tiveran unha estancia agradable, sen forzar situaicóns e respectando os ritmos e as capacidades dos pequechos, iso

e comezamos con paso firme!

Si,  con ganas ou sen elas, o calendario agrícola (o que nos da de comer)  non nos deixa estarricarnos na cadeira, hai que axudar a Mina ( a avoa de David) coa vendima, e claro que sí Mina, ti xa es unha vella amiga da Escola, encantadas de axudarte. Non sei quen axuda a quen pero o caso é que foi precioso e divertido sair de paseo polos camiños da aldea e coller as uvas e xogar coas cabras. E quen pense que isto non é encomenda dunha Escola de Infantil que veña e que pregunte polas bases psicopedagóxicas de esta tendencia obcecada da mestra de saír afora da Escola, de

xa estamos todas!

Mouri non quería comezar o cole, todavía vive na modorra do dolce far niente do verán,  comprendémola! a nós acontécenos o mesmo,  pero claro nos somos humanos socializados e obedientes do calendario social escolar, mentres que ela conserva a liberdade salvaxe dos seres superiores, pero bueno, convencémola, alí estaba, no Alto do Coto Morgallón, divertida agardando por nós, mesmo con ansia polo encontro!, Xa podemos botar a andar o curso, xa estamos todas!!!

Os meniños de anos anteriores ben coñecen a Mouri, a súa historia, que a súa nai, a Moura de

Imos!!

Imos a por outra volta ao sol! Imos con calma de vagar para chegar moi lonxe, ou  imos a correr para quedar onde estamos, para topar o noso lugar, aquel onde as nosas potencialidades brilen  individual e colectivamente, imos da man do outro, da man de todos, imos con forza, ou ás veces sen ela, pero imos, E, sen sabelo, a lección de hoxe foi repaso daquela do ano pasado, A UNION FAI A FORZA, será que lles quedou ben gravado que aquilo que non podo facer só, sí o consigo con axuda,  xogando aprendo as mellores leccións, as máis importantes!

Co fin de Curso chega a Montescola a Taboexa

O ano pasado foi unha necesidade, desconfináronnos pero non reiniciaron as aulas, cómo é posible se as crianzas devecen por verse, e a profe por velas?, pois tirámonos ao monte. Co apoio e a confianza das familias disfrutamos varias semanas da escola do monte, foi todo un descubrimento. O que levaba anos rondándo a cabeza fíxose realidade empuxado pola pandemia. Este ano quería repetir, logo viñeron os medos, que isto da Montescola é moi canso, que este ano son máis, que é un grupo máis dificil ....os pretextos de sempre que nos atrapan na zona de confort.

por fin, Mercurio!

Foron 4 anos tratando de cumprir o mandato da Moura, de recuperar a Mercurio para os Montes de Taboexa. E cada ano, a alegre decepción de velo detrás dunha vitrina infranqueabel no Museo de Pontevedra, o non poder collelo, non poder devolver a Moura a súa figuriña tan prezada...cada ano a mesma sucesión de sensacións e explicacións: É preciso que o Mercurio estea no Museo para que todas as persoas coñezan o noso pasado.

As crianzas entenden as razóns,-porque as crianzas sempre comprenden co corazón o que ás veces non entenden coa mente-, pero non así Moura, que, furiosa, rapta á Mouri, a súa filla, e temos que andar polo monte días e días seguindo pistas ata rescatala,

as flores silvestres

As flores silvestres sedúcennos con esa feitura perfecta e fermosísma, arquitectura botánica eficaz e necesaria pra a vida, elas preguntan, profe,como se chamaesta flor,e a profe non sabe moitas, pero procura axuda e é cando chega Alejandra e acompáñanos á Fonte da Moura, e xa mesmo ao saír topamos a bolsa do pastor, pola costa arriba asoman o llantén, o pampullo e o dente de león, e na fonte a árnica promete a súa chegada sen demora, o xunco e o troque, pero todo o tempo miramos e míranos a ortiga morta, aut´ntico descubrimento para todas pola súa feitura fermosa e

En Maio Moura reclama a Mercurio, comeza a aventura final!

Maio trae flores e as flores traen o Maio,a celebración da primavera que nos vincula co máis atávico do noso ser comunitario, e o Maio trae a Moura reclamando a Mercurio, e nós tratando de contentala cunha figura...e ven Moura ao cole, e deixa as súas pegadas negras de todos os anos, e deixa unha nota amorosa prometendo aventuras polo monte, comeza o final, e estamos preparadas para xogar con Moura, visitar o Coto Morgallón, os Muíños da Edreira, a Carballeira do Candón, o barrio do Mouro, o Coto de Altamira, na procura de

e foi o gato

E viñeron os de Ponte nas Ondase os de A Roda, e ese día experimentaron a e mocion de escoitar as súas voces fondas e gravar profesionalmente. Coñeceron músicos e os cachivches de gravación de son e vídeo, foron anfitrións dun grupo de adultos facendo o seu traballo, foron parte del; de verdade. Todo nun ambiente alegre e relaxado. Queda pendiente ofrecer ao gato un final máis compasivo e mais xusto.

matemáticas

Xeometría, aritmética, correspondencias, relación peso volume, verticalidade e equilibrio,  proporcións, distancias, liña recta, v ... conceptos físico-matemáticos que eles e elas experimentan, manipulan e coñecen a través da actividade libre e xogos, impulsados polo desexo de coñecer e comprender o mundo. Así familiarízanse coas  leis físicas que outrora estudiarán con nomes específicos. Hoxe xogo, pracer e coñecemento flúen nunha entrega total. A mestra ofrece materiais,

Vai o gato metido nun saco!

Chegou hai un par de meses a proposta: Participar  nun proxecto musical galego-portugués. Os meninos cantores de Ponte nas Ondas!, Este ano titulado Cantamos Nós! Imposible dicir que non. este proxecto vai moito máis aló do musical, é cultura, é convivencia e é patrimonio, así que aló nos mergullamos na apaixoante e cansada aventura de ensaiar O gato metido nun saco. Aínda que Gato Pelado non estaba moi de acordo con blanquear tan vil historieta, as crianzas son quen de topar motivación nos sitios máis escuros. Cantamos moito, inventamos, xogamos,  debuxamos gatos e

obradoiros 2. Colares de madeira

Esta vez foi Gelucho o avó de Cleo, ela levaba emocionada xa dende días atrás (se quedamos ás 4, son feliz dende as 3, como dicía O principiño). Alí el explicaba,contaba das diferentas madeiras que traía e eles lixaban e daban cera, uns colaboraban con outros atando os cordóns, pois non todos poden de momento, facer nós, xa poderán,. No futuro, os que reciben axuda,  ofrecerána orgullosos dasúa competencia. E , de colofón, excursión á Fonte da Moura, o Gelucho dixo que o pasara moi ben, alégrome, máis o importante foi a pegada que deixou neles, o agasallo do colar non por menos lindo,  é o de menos, o que se aprendeu e o agarimo recibido é o que queda no corazón e vai formando as persoiñas

obradoiros 1 Trampa para velutinas

A semana antepasada víu o papá de Area e fixemos trampas para velutinas para todas. Escola proxectada hacia a comunidade, sen desatender por isto os nosos obxectivos propios. Area feliz e enchida de fachenda polo seu pai de profe. Foi unha lección de ciencias naturais, letras, de física, ecoloxía, e,sobre todo unha leccións para a vida real, Gracias ás familias que participan e fan posibles todos estes pequenos milagres

escola dende a vida real para a vida soñada 4. Réquiem polo paxariño

O paxariño morreu, morreria de frío, de fame?, porfalta de coidados?  o caso é que vémonos diante dunha situación extraña pois eles quererían conservalo así como se durmira, non imaxinan que en días comezará a feder...Así que decidimos facerlle un enterro e cantarlle unha canción para que marche contento, e tamén,por qué non, decidimos realizar con barro, un niño novo por selle facía falta a outro paxariño calquera día. Qué sorte que ese día non habia planificada unha ficha,que puidemos atender aos acontecementos diarios que tanto lles motivan,que sorte que había no cole

a abstracción e a espontaneidade

Normalmente eu indico na pizarra as formas que eles deben formar no xeopolano...Desta vez, Area quixo xogar coas gomas, sen instruccións da mestra.... e pedínlle a Saray que reproducira na pizarra o que facía a súa compañeira, hoxe elas déronme unha clase de didáctica da lóxica matemática, e ben que disfrutaron descubrindo unha nova ferramenta e descubrindo novas competencias. Lección para a profe: dar un paso atrás, observar e seguir ao alumnado, ás veces eles marcan o mellor camiño!

lección de hoxe

A unión fai a forza, non fixeron falta palabras nen chamadas á orde, unha lección espontánea entre risas e alegría, Qué descubrimento, ese tronco que ninguén daba movido,hoxe, por obra e gracia da colaboración entre pares, andivoarriba e abaixo un bó rato, e sen aplastamentos, a profesora miraba conmovida e atemorizada a partes iguais

escola dende a vida real para a vida soñada (2) Gran sorteo!

Deixaron un agsallo na porta do cole, un libro e...3 chapas, 3!, todas as crianzas queren chapa, xa sabemos que o seu entusiasmo (institnto de supervivencia e maduración) é inescrutabel e todo lles fai ilusión. Cómo facemos entón?, a resposta non é moi orixinal, un sorteo. Non é orixinal nen creativa nen diverxente, é o que se ocorrería a calquera (podía ser pior e facer un concurso e polos a competir), pero é un detonante para as actividades escolares. Xa temos un miniproxecto. Teño que explicar en qué consiste o sorteo,bon, teño que explicar qué é un sorte e cal é a súa lóxica, teño que

escola dende a vida real para a vida soñada (1)

Naceu Iria, que gran noticia!, queremos convidar á súa mamá, qué é a nosa viciña, a visitarnos para coñecer a bebé.  Unha nena escribe unha carta convidándoas a visitarnos, outra fai con teas un xoguete para a meniña, outra un debuxo.  A tía de Iria dinos o enderezo dende a súa fiestra; hai que cubrir o sobre e por unha estampita e agardar que veña a carteira para entregarlle tan especial misiva. Todo impregnado de ilusión e alegría. Grande é o interés que un bebé esperta en crianzas de 4 ou 5 anos...

Non todas as crianzas se implican neste

portas abertas

 

En Taboexa adoitamos ter sempre as portas abertas, porque nos gusta fluir co exterior, o aire que entra e as persoas que traen novos aires, pero neste caso, xa imaxinades, falamos de que o período de solicitude de admisión está en curso e por tanto podedes  vir coñecer os espazos e a mestra, saber dos seus criterios pedagóxics e do proxecto Educativo do Centro. 

Resistimos un curso máis neste recuncho de luz, preservando por riba de todo o bienestar da infancia e a súa alegría...e por moitos anos!

Concerta cita en:

cole.taboexa@gmail.com

eei.taboexa@edu.xunta.gal

a confianza

Gustoulle xogar coa torre Montessori dende os primeiros días. Eu observaba como manipulaba as pezas en vertical e horizontal máis sen atender a criterios de tamaño e privávame de "corrixir" o traballo, dícía para min: deixa que experiemente, deixa que descubra por sí mesmo a lóxica da construcción. E él mostrábame o resultado cheo de fachenda polo resultado e pedía unha foto, e eu gabábao:"mira que torre fixeches", "mira que tren fixeches", omitindo a corrección. El debía afortalar a confianza primeiro, eu debía recoñecer os méritos de facer unha liña horizontal recta, e tamén vertical en equilibrio, non pouco! O esforzo e coordinación neuromuscular necesarios para pousar a peza sen desestabilizar as anteriores...podemos asocialo ao esforzo ao escribir unha letra correctamente sen trazos erráticos ou bruscos? creo que si!,  Algún día sucumbín ao impulso de corrixir e fíxeno, pero non deu resultado, él segúía facendo á súa maneira contento e ignoraba as miñas instruccións.. Eu non insistía, se cadra el non as  ntendía nese momento, estaba claro,

a teima do monte

As veces non teño tantas ganas de subir ao monte,
dame preguiza, vai frio...pero imos igual, non o dubido nen un instante, é precisamente neses intres cando confirmo que non imos ao monte porque disfrute da natureza e o movemento, que tamén, se non porque poderosas razóns pedagóxicas recomendan a natureza como o contexto ideal para que unha crianza desenvolvaas súas potencialidades físicas,  emocionais, sociais, e, sí, tamén e xa que logo, intelectuais. 

Numerosas voces acreditadas, pedagogos,médicos, psicólogos sosteñen esta tese e, a pouco que un se

o vello que pratou a viña ou a maxia dos contos de tradición oral

Era un vello que plantou unha viña

antesdonte na madrugada no Outeiro da Penafurada

E víu a ovella e rillou a viña 

que plantara o vello 

antesdonte de madrugada no Outeiro de Penafurada

E víu o can e trabou á ovella 

que rillara a villa

que plantara o vello 

antesdonte de madrugada no Outeiro de Penafurada

E víu o pau e bateu no can

que trabara á ovella

que rillara a viña

que plantara o vello

o orgullo de ser encargada

Eu trato de non afondar na división entre os diferentes cursos do cole e fomentar a percepción de un só grupo, pero é inevitabel a conciencia de curso, pois ao comezar un novo, botamos en falta ás que marcharon para primaria porque eran as maiores, dando paso a un novo grupo de maiores, que fachenda!, que marcharán o ano que ven. 

As pequenas é patente quen son, son o novo alumnado que non coñeciamos; moitas delas acusan unha gran diferencia de madureza e falta de práctica nas dinámicas de grupo por ser novas na experiencia escolar, (moitas delas deixan o niño por primeira vez na súa vida),  por tanto, o resto do grupo e a profesora  flexibiliza as normas  para facilitar a súa familiarización e acomodamiento ao

a maleta do avó

David hoxe elexíu o recuncho do xogo simbólico (A casiña),  parece que vai de viaxe, ou se cadra só vai traballar, de picnic ou facer a compra ao super, ao fin, no universo mental infantil un obxecto pode facer infinitas funcións só coa forza do maxín.

Se David poidera ler a etiqueta sabería que esa maleta foi do seu avó e andivo por paises exóticos e afastados da terriña, pero non pode, aínda non lle chegou o tempo de xuntar as letras. O seu avó tampouco pode ler, a él, en troques, o tempo rematoulle cedo de máis, non lle deu nen para coñecer ao neto. 

as voltas ao sol

As adultas transmitímoslles a paixón polas efemérides, que sumada á súa ansia por facerse "maior", fai que moitas crianzas vivan a proximidade do aniversario  con nerviosismo e grandes espectativas (eu creo lembrar a experiencia infantil de decatarme de que o día do aniversario era un día normal e e eu non medraba especialmente...). Así tamén algunhas familias téñenme feito propostas ás veces demasiado rimbombantes, que superaban a motivación do neno/a en cuestión. Ao longo dos anos fun axustando a forma en que na escola vivimos os días de aniversario hacia un estilo sinxelo e non por iso
desprovisto de sentido para o neno/a en cuestión e para toda a aula.